Τα βράδια στις αυπνίες μου βγαίνω στο μπαλκόνι και στρίβω ένα τσιγάρο.
Συνήθως μεταξύ 3:55 και 4:18 ανοίγω τα μάτια λες και έχω ρυθμιστεί να καπνίζω κάθε βράδυ την ίδια ώρα.
Είναι αυτή η εποχή , που το χνώτο είναι πιο πολύ από το μονοξείδιο που εκπνέω, με αποτέλεσμα η αχλή που αιωρείται να προσδίδει ένα λανθάνον αίσθημα κορεσμού…σαν η νικοτίνη να εισέρχεται σε μεγαλύτερες δόσεις.

Μια μέρα πριν τη λήξη του χρόνου με βρίσκει πάλι σε ένα μπαλκόνι της πρωτεύουσας.
Δε τη ζήλεψα ποτέ είναι η αλήθεια, παρά μόνο τις χαμένες ώρες των ανθρώπων της στα μέσα μεταφοράς, δεδομένης της δυνατότητας να χαθούν σε σκέψεις και μουσικές όσο ο τερματικός προορισμός αργεί.

Τέσσερις και πέντε σήμερα και χαζεύω τα μπαλκόνια στη γειτονιά.
Τα αναμμένα φώτα μαρτυρούν και άλλους συνοδοιπόρους άυπνους.
Αυτό το μωσαϊκό αγρύπνιας δε μ’αρέσει ομολογώ.
Αλήθεια πόσο δύσκολο είναι να κοιμηθείς πια συνεχόμενα?
Τι είδους οργανισμός προτιμά να φλερτάρει με καυτές τζούρες παρά να παραμένει βυθισμένος στις μεριές του ασυνείδητου?
Η χλωμή κυρία στο αντικαπνιστικό μήνυμα πάνω στη συσκευασία αποτελεί πια γνώριμη φιγούρα. «Σταματήστε το κάπνισμα, συνεχίστε να ζείτε με τα αγαπημένα σας πρόσωπα».
Με κοιτάει ίσια στα μάτια, με αυτό το ενοχικό αλλά θλιμμένο βλέμμα σα να της στέρησα κάτι. «Μόνο σε μένα στερώ καλή μου κυρία, δική μου η ζωή, δικές μου και οι στερήσεις»..

Αύριο θα μαζευτούμε πάλι για υπερκατανάλωση φαγητού και αλκοόλ.
Ο βαθμός καλοπέρασής μας θα εξαρτηθεί πάλι από likes, κοινοποιήσεις και insta stories.
Όσο το ποσοστό μπαταρίας είναι διψήφιο, τόσο η βραδιά δε θα έχει τέλος.
Τα megabytes καταναλώνονται άκοπα, σκορπώντας φιλάρεσκα χαμόγελα.
Που να αντέξεις τόση χαρά..
Ευχές, κοινοποιήσεις τοποθεσίας από χιονισμένα μέρη και ζεστά ποτήρια κρασί, λαμπάκια, αγγελάκια, αισιοδοξία on steroids !
“Να μην ξεχάσουμε»
«Υγεία σε όλους»
«Χρόνια καλά»
«Φέτος είναι η χρονιά μου»

3,2,1 αλλάζει ο χρόνος.
Όλοι όρθιοι, αλυχτούν με τα μάτια στραμμένα στο κινητό.
Πρόλαβα να ανεβάσω πρώτος πόσο καλά περνάω ή με πρόλαβαν?
Μην ξεχάσω να δείξω και τη βασιλόπιτα, το φλουρί, το ακριβό κρασί που πίνω, τη μισή ώρα χαρτιά που έπαιξα.
Και από αύριο, το αμάξι πάλι με το λαμπάκι της βενζίνης αναμμένο.
Τη δουλειά μου, τη βόλεψή μου και καλή χώνεψη.

Τελειώνω το τσιγάρο και πάω μέσα.
Θα αφήσω το φως στο σαλόνι ανοιχτό, παρέα με τους υπόλοιπους νυχτερινούς συμπάσχοντες.
Σα να περνάει ο επιτάφιος κάτω από τα σπίτια και μείς να το γιορτάζουμε ξοδεύοντας κιλοβατώρες.
Αύριο αλλάζει ο χρόνος.
Και βλέπουμε…

Θ.Κ. 30/12/2018